Σάββατο 10 Απριλίου 2021

Ετυμολογία της «Αμερικής».

Και η «tera incognita» έγινε γνωστή, αλλά παρέμεινε «α – μερ – ιστη».  Αυτός που ίκει (πηγαίνει) στην τέρρα την αμέριστη ονομάζεται Α-μέρ-ικος και η ήπειρος Α-μέρ-ικα.

Βλέπετε την γνώρισαν και από «terra incognita» έγινε «terra cognita» αλλά δεν την είχαν μοιράσει ακόμα και ωσότου την μοιράσουν την ονόμασαν Αμέρικα και τον Βεσπούτσι τον ονόμασαν Americus στην «λατινική». 

Σάββατο 3 Απριλίου 2021

Η ετυμολογία του «covid».

 

Το θέμα είναι «COVID»

Χωρίζεται σε συλλαβές.  «COVID»

Το «Κ» (C) είναι χωρικό ψιλό και εδώ αναφέρεται στον χώρο του ανθρώπου.

Το «Ο» είναι τα νοούμενα, τα του μυαλού και συνεκδοχικά το φροντίζω, το επικουρώ, το επινοώ και πολλά άλλα.

Το «V» είναι επιτατικό μόριο ποιότητος και ισοδυναμεί με το «Υ» της ελληνικής. Επιτάσσει ποιότητα και το είδος της ποιότητας εξαρτάται από τα συνυπάρχοντα στοιχεία εντός της συλλαβής.  Σε αυτή την περίπτωση έχουμε το "Κ" το οποίο είναι ψιλό και συνεπώς φίλα προσκείμενο στον άνθρωπο. 

Το «Ι» είναι επιτατικό μόριο και επιτάσσει το «ΠΑΝΥ», το μεγάλο. 

Το «Δ» είναι μεταφορικό και το «ΙΔ» επιτεταμένως, μεγάλως μεταφέρει. 

Και ο «COV ID» μεταφέρει επιτεταμένως «ΙΔ» με φροντίδα και αφοσίωση, καλή επικουρία στον χώρο του ανθρώπου «COV».

Αυτό λέει η ετυμολογία.  Τίποτα άλλο δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω. 

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2021

ετυμολογία ανθρώπου.

 Άνθρωπος: Αφαιρούμε την πτωτική κατάληξη "ος" και μένουμε με το θέμα "ανθρωπ". Tο ετυμολογούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Χωρίζουμε τις συλλαβές ανθ + ρωπ. Βλέπουμε πως το ζώο που ανθεί και ρωπεύει λέγεται άνθρωπος. Ο άνθρωπος και ανθεί και ρωπεύει και φυτεύει και ξυλεύει και σπέρνει και θερίζει• τα άλλα ζώα μόνο ρωπεύουν, ξυλεύουν, θερίζουν. Ονομάστηκε "άνθρωπος" από το "ανθ -ειν" και "ρωπ -ευειν" και έπαυσε να είναι κυνηγός όπως είναι όλα τα ζώα.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Πέρι Γραμμάτων




Πέρι Γραμμάτων.

Πριν προχωρήσουμε στα γράμματα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την διαφορά των συζυγιών.  Οι συζυγίες στην παλαιότερη γλώσσα και μέχρι την εποχή του Σχολαρίου και ίσως και πολύ αργότερα  (2000 και πλέον χρόνια)  είχε έξι βασικές συζυγίες  των βαρυτόνων και εξ αυτών άλλες τρεις των περισπώμενων και άλλες τέσσερις των εις μι.  Πρώτη, δευτέρα, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη και έκτη των βαρυτόνων.  Πρώτη, δευτέρα και τρίτη των περισπωμένων.  Πρώτη,  δευτέρα, τρίτη και τέταρτη των εις μι.
Η πρώτη των βαρυτόνων αναφαίρετο σε ρήματα με θεματική κατάληξη  π,β,φ (ενεργειακά).
Η Δευτέρα  των βαρυτόνων αναφαίρετο σε ρήματα με θεματική κατάληξη  κ,γ,χ (τοπικά).
Η τρίτη  των βαρυτόνων αναφαίρετο σε ρήματα με θεματική κατάληξη  τ,δ,θ  (μεταφορικά).
Η τέταρτη των βαρυτόνων αναφαίρετο σε ρήματα με θεματική κατάληξη  ζ και σ και σσ και εγώ διαφωνώ με την τέταρτη συζυγία.
Η πέμπτη  των βαρυτόνων αναφαίρετο σε ρήματα με θεματική κατάληξη  μ,ν,λ,ρ  (αμετάβολα).
Η έκτη  των βαρυτόνων αναφαίρετο σε ρήματα με θεματική κατάληξη  ε,α,ο,υ,ι.

Τα   γράμματα έχουν  έως     εξής.

Α:     στοιχείο μεγάφωνό, μακρόν, μόριο    επιτατικό   και   στερητικό.    εννοεί  τα  σώματα.  Την ακινησία.    Ως   στοιχείο έχομεν το ψιλό άλφα και  το δασύ άλφα. Το ψιλό άλφα  εννοεί τα φίλα   προσκείμενα εις  τον άνθρωπο σώματα.  Το δασύ άλφα εννοεί τα  δασέα  σώματα·   την δασεία ύλη. Την αόριστη ύλη·  την μαύρη ύλη· την μη   κατανοηθεῖσα από τον άνθρωπο ύλη· τα μη φίλα προσκείμενα  στον άνθρωπο  σώματα.

Β:   στοιχείο μικρόφωνο,   μεσαίο  χειλικό.  Πιέσεως.    Εννοεί  βία.

Γ:   στοιχείο μικρόφωνο,   μεσαίο  λαρυγγικό.  Χωρικό.  Εννοεί  έναν   ευρύτερο  χώρο    από τον χώρο   τού ανθρώπου.  Γη

Δ:  Στοιχείο μικρόφωνο,  μεταφορικόν, μεσαίο  οδοντικό.  Εννοεί  μεταφορά·  το δίδω.

Ε:     στοιχείο μεγάφωνό,  μόριο    επιτατικό. Εννοεί  το αίτιον τής  κινήσεως   των   σωμάτων·  την ψυχή.  Το έψιλον  ὥς    στοιχείο εννοεί κίνηση. Ἔω (ψιλοῦται) εννοεί κινῶ  ἐν  τῷ χώρω τοῦ ανθρώπου.  ἕω (δασύνεται) εννοεί απομακρύνω από τον χώρο τοῦ ανθρώπου· συνεκδοχικά το πέμπω,  με την σημασία τοῦ απομακρύνω. (το  επίκεντρο  είναι πάντοτε  ὁ άνθρωπος ).

Σ:  (στίγμα). μόριο   στερητικό/επιτατικό. Έχετε ποτέ σκεφθεί διά  τί τον  αριθμό έξι τον  γράφομε με το  στ, και  ουχί μετά  τοῦ ζ; 

Ζ:    Διπλό μεσαίο οδοντικό  φέρει την δύναμιν τοῦ Δ και    σ    ἐν  συλλήψει.  Το ζ δεν είναι   στοιχείο.  Το ζ  έχει κακοποιηθεί  από όλους   τούς    παλαιούς  και  νέους  γραμματικούς.   Όλα  τα   ονόματα    τα  οποία έχουν   ὥς    κατάληξη εις  την γενική την  «ΔΟΣ»   οφείλουν να   έχουν  ὡς     κατάληξη εις  την ονομαστική το ζ και  ουχί το σ.  Λέξεις   όπως  Παλλάς, Ελλάς,  Άρτεμις, Πανίς,   σελίς,    οφείλουν είναι Παλλάζ, Ἐλλάζ, Ἄρτεμιζ, Πανίζ, σελίζ.   Να μία ομάδα ανθρώπων  αποβάλλει το  ἐν  διαστιςει μεταφορικόν,  οδοντικό πριν το  σ   επαγομένου φωνήεντος,  αυτο  ανήκει εις   τα  κατά διάλεκτο ιδιάζοντα και   οφείλομε να   μην το  αποδεχθούμε εις  την κοινή διάλεκτο.  Το Ζ φέρει την δύναμιν των Δ και σ,  ἐν  συλλήψει και  οὐχί  ἐν  διαστάσει.   Όταν το εκφωνούμε δεν  ακούμε ούτε το Δ ούτε το σ.   Ακούμε μόνον το Ζ.  Μία δύναμις   ἐν  ἐνί  γράμματι,  το Ζ.  Ενοποίηση  δύο δυνάμεων  ἐν  μία δύναμιν,  την δύναμιν τοῦ Ζ.     Διά να έχομεν μία ἑν συλλήψει δύναμη,  δεν δυνάμεθα να την ποιήσομε εξ ἑνός  ημιφώνου (σ)  και ἑνός  ἀφώνου (δ) διότι τα άφωνα προηγούνται των ἡμιφώνων.  Αυτά πρός  τον Ηρωδιανό,  υιό τοῦ Ἀπολλωνίου τοῦ γραμματικοῦ.
Ὁ γραμματικός  οφείλει να ενώσει τας  γλότας  των ανθρώπων   ἐν  μία γλότα και μία γραμματική.  Ἠ καταγραφή των διαφόρων διαλέκτων  και κατανόηση  αυτών των διαλέκτων,  δεν  είναι το αντικείμενο τοῦ γραμματικοῦ.  Ἡ γλωττομάθεια υπερετεῖ τον γραμματικό εις  την αποβολή εξ αυτών τῶν διαλέκτων την ασάφεια,  την μακρολογία, την ακυρολογία, την κακοσυνθεσία,  την απρέπεια και ὀ, τί  αντίκειται  τῷ  Ελληνισμωι.

Οἱ γραμματικοί δεν καταγράφουν και  δεν δικαιολογούν τας  γλοτικάς  συνηθείας  τῶν ανθρώπων.  Οἱ γραμματικοί  διορθώνουν τας  γλοτικάς  συνήθειας  τῶν ανθρώπων τρόπω αὐστηρῷ  διά την  ἐπίτευξιν τῆς  γλοτικῆς  ενώσεως  τῶν ανθρώπων.  Αυτά πρός  όλους  τούς  γραμματικούς,  παλαιούς  τε και  νέους.

Επίσης,  εις   τα   ρήματα     τῆς   τρίτης  συζυγίας των βαρυτόνων    οφείλομε να   χρησιμοποιούμε το  Ζ  εις  την σύνθεση τοῦ μέλλοντος  και  τοῦ  αορίστου.

Ἡ τέταρτη συζυγία οικ.    υποστάεται (υφίσταται)  διότι  το ζ είναι διπλό και   τα   διπλά    ὥσπερ   το ψ και  το ξ,  δεν είναι καταληκτικά  ενεστῶτος.    Χρησιμοποιοῦνται εις  τον μέλλοντα και   ἀόριστον.  Ἀς  μεταβοῦμε πίσω  και   ἀς  δοῦμε τί έχει φταίξει και  έχουμε καταστήσει την διάλεκτο μας  μή ομαλή  και  συνεπώς  δύσκολη  ως αν των   βαρβάρων.

Η:   μακρόν μεγάφωνον·   φέρει την δύναμιν το ε και   τον χρόνον τοῦ ε και ἄλλον   έναν   χρόνο  ενός  πεφθειρομένου   στοιχείου το οποίο συνήθως  είναι ένα ἐκ τῶν   α,ε,ο,σ,ν χωρίς  να    αποκλείωμεν και το ενδεχόμενον φθορᾶς ἄλλου στοιχείου.  Το Η  δεν είναι  στοιχείο.  Παλαιότερα το Η δεν ήτο διπλό.  χρησιμοποιείτο ὡς  πνεύμα δασύ τρόπω λατινικῷ.  Παλαιότερα δεν υπήρχαν ψιλές  δεν δασείες, ὥσπερ υπάρχουν την σήμερον.  Παλαιότερα δεν υπήρχε μακρόν Η.  Ὑπήρχε μόνον ε βραχύ τέ και μακρόν,  ὥσπερ υπάρχει σήμερα βραχύ τέ και μακρόν Α.  Γνώριζαν τοτε ποῖον είναι   μακρόν και ποῖον είναι βραχύ ὥσπερ γνωρίζωμεν μείς  το μακρόν Α και το βραχύ Α.

Φαίνεται  εἶχαν αρχίσει να συγχέουν  το  μακρόν  ε  και   το  βραχύ ε και  αποφάσηαν να τα χωρίσουν.  Και το ἔκαμαν.  Και  είπαν το ε  είναι το βραχύ ε και το η  είναι το μακρόν ε.

Έκαμαν πολύ καλά και χώρισαν το μακρόν  ε από  το βραχύ ε.  οφείλουμε και μείς  να χωρίσομε το μακρόν Α από το βραχύ Α.  προτείνω το διπλό ΑΑ με ένα χαρακτήρα·  ένα Μ με μία γραμμή  στην μέση.

Θ:    στοιχείο μικρόφωνο,  δασύ  οδοντικό,  μεταφορικόν.

Ι:     μόριο     επιτατικό   και   μεγάφωνο    και  δίχρονο.   Το  Ι  δεν είναι  στοιχείο και  επομένως ούτε ψιλοῦται ούτε δασύνεται..

Κ:    στοιχείο μικρόφωνο,  ψιλό  λαρυγγικό. Εννοεί  τον ψιλό χώρο·   τον  ιδιάζοντα χώρο·  τον χώρο τοῦ  ἀτομου, τοῦ  ανθρώπου· τον φίλα προσκείμενο εις  τον άνθρωπο χώρο.  Ἡ  συλλαβή κε  εννοεί   τον  ἄνθρωπον (τον εμέ, τον ενεργόντα άνθρωπο και συνεκδοχικά  τον γείτονα άνθρωπο). εξ ου και ἡ πρόθεση  ἐκ.  τα πάντα ἐκ τού ανθρώπου, εξ ἐμοῦ  και συνεκδοχικά  τον γείτονα δικό μου άνθρωπο.  Ἡ  συλλαβή ⟨Κα⟩   εννοεί  τα  τοῦ ανθρώπου υλικά  ἀγαθά.  ἡ  συλλαβή Κο  εννοεί    τα  τοῦ  ανθρώπου νοητικά ἀγαθά.  Τον σκεπτόμενο άνθρωπο.  έξ ου και  το  όνομα Κοέν.  εκ τῶν συλλαβών κο +  ἐν .  ὁ  ἐν  συλλογισμῷ   ευρισκόμενος  άνθρωπος.   Συνεκδοχικά ὁ ιερεύς  σέ άλλη διάλεκτο.

Λ:    στοιχείο ημίφωνο   αμετάβολον·  εννοεί  το φυσικόν φαινόμενο τῆς  διαστολής·  την εξάπλωσιν,  την διάσπαρσιν, την ἐξωτερίκευσιν, την διάχυσιν,  το  απλώνω.

Μ:     στοιχείο ημίφωνο  αμετάβολον·  εννοεί την μάζα,  την συσσώρευση, την συρρίκνωση,  την   αδυναμία εξωτερικεύσεως,  την συμπύκνωση.   Τρόπω τινά το   αντίθετο τοῦ  στοιχείου λ.

Ν:     στοιχείο ημίφωνο   αμετάβολον·  εννοεί  την δύναμιν πορείας   ἐν  χρόνω, την  δύναμιν χρονοπορεὶας·  την βιοπορεία, την διαβίωση.  Αγγλιστί. the power to go on.  εξ ου και το όνομα  «μόνος».   αφαιρέσει τῆς  πτωτικῆς  καταλήξεως  ος  έχουμε μον.   Το Μ.   το Ο.  το Ν.   εννοεί   την δυνατοτητα βιοπορείας   μη εξωτερικεύοντας  τας  σκέψεις  μου.  άλλως,  δυνατότητα χρονοπορεὶας  φυλάττοντας  μέσα μου τις  σκέψεις  μου.  Το ξένο  μόνκ (monk)   εννοεί   την δυνατότητα τοῦ πορεύεσθαι συσσορεύοντας  τις  σκέψεις  μου  στον κ χῶρον ὁ ὁποῖος   είναι ένας  ψιλός  χῶρος.  ὁ χῶρος  τοῦ ανθρώπου.  ἐδυνὰμην ἄν τον μόνον εἴποιμεν μόνκον.  Και όταν ἐμπέσει εις  τις  πτώσεις   γίνεται  ὁ μόγκος  τοῦ μόγκου. το Ν προ τοῦ Κ, Γ, Χ τρέπεται σέ Γ.  Και αν εκτείνουμε το Ο σέ  οὐ  έχουμε μουγκός.

Ξ:    διπλό ψιλό  λαρυγγικό.  φέρει την   δύναμιν τοῦ  σ   και   κ  ἐν  συλλήψει.  Το Ξ  δεν είναι  στοιχείο.  Ἐν συλλήψει εννοεί   ότι  ἐκφωνὼντας  το  Ξ  δεν  ακούμε  ούτε  το  σ   ούτε το κ.  Ὑπαρχει μία δύναμις.   Ὑπάρχει ἡ δύναμις  τοῦ   Ξ.   Αὐτά πρός  τον Ἡρωδιανόν, υιόν τοῦ Ἀπολλωνίου τοῦ γραμματικοῦ.

Ο:   στοιχείο μεγάφωνον,   μόριον    ἐπιτατικόν.  Εννοεί τα νοούμενα·  τις  σκέψεας.   Το  ὄμικρον  ἐπί  σης  φέρεται ὡ  ψιλόν και  δασύ.  το  ψιλόν εννοεί ὅ,τι  είναι φίλα προσκείμενον εις  τον ἄνθρωπον.  το  δασύ εννοεί ὅ,τι  είναι μή φίλα προσκείμενον εις  τον ἄνθρωπον.  Πάν μέτρον άνθρωπος.

Π:    στοιχείο μικρόφωνον,  ψιλόν πιεστικόν,  χειλικόν.  Εννοεί  ψιλήν  πίεσιν.   Την φίλα προσκειμένη  εις  τον ἄνθρωπον πίεσιν.
Ρ:     στοιχείο ἡμίφωνον  ἀμετάβολον,  Εννοεί  την πάροδο τοῦ χρόνου, την ροή τοῦ χρόνου,  μία χρονική  περίοδος  με αρχή και τέλος.
έχουμε το ψιλόν ρ και το δασύ ῥ.
Ρα, Ρε, Ρο  εννοεί μία ὀρισμένη χρονική περίοδον (σωματική, ψυχική, νοητική).
Ῥα, Ῥε, Ῥο  εννοεί μία ἀόριστον χρονική περίοδον (σωματική, ψυχική, νοητική).

τον ρ’ ἐφίλησεν ἄναξ Διός  υἱός  Απόλλων.
τον ἀγάπησεν τοτε (γνωστο χρονικό) ὁ υἱός  τοῦ Διός  ὁ ἄναξ Απόλλων.

τον ῥ’ ἐφίλησεν ἄναξ Διός  υἱός  Απόλλων
τον ἀγάπησεν κάποτε (ἄγνωστο χρονικό) ὁ υἱός  τοῦ Διός  ὁ ἄναξ Απόλλων.

Σ: σ, σ. (ς = το χρησιμοποιῶ ὡς τελικόν πρός αποφυγήν συγχύσεος με το Σ (στίγμα))  πνεῦμα  δασύ.  ἡμίφωνον.      εννοεί το ἀόριστον. Χρησιμοποιεῖται διά την σύνθεσίν τῶν ἀορίστων χρόνων μέλλοντος  τέ και ἀορίστου.
Τ:    στοιχείο μικρόφωνον,  ψιλόν  ὀδοντικόν, μεταφορικόν.  Εννοεί ψιλήν   μεταφορά.      Τέω εννοεί μεταφέρω  κάνοντας  κίνησιν (Ε)·  και συνεκδοχικᾶ   το  λαμβάνω.  Τέε πίε οἶνον.  Κατά κράσιν  τῆ πίε οἶνον.  Ἄπλωσε  το  χέρι σου και  λάβε.  Τάω εννοεί  δέχομαι, μεταφέρω  ακίνητος.  Τοω εννοεί  μεταφέρω σκεπτόμενος.

Υ:   Μόριο ποιοτικό·  μεγάφωνο    και  δίχρονο.
Ἄν ψιλοῦται, επιτάσσει καλή ποιότητα·  Ἄν δασύνεται, επιτάσσει κακή ποιότητα.     Λαμβάνει δε  το όνομά του   από το  στερηρικόν μόριον υ και το ψιλόν ἤγουν ύψιλόν το μή ψιλόν εννοεί το δασύ διό και δασύνεται πάντοτε καταχρηστικῶς.

U:  Μόριον  στερητικό·   μεγάφωνον    και  δίχρονον.  Το U  δεν είναι  στοιχείο  και  ἑπομένως ούτε ψιλοῦται ούτε δασύνεται. 

Φ:    στοιχείο μικρόφωνον,  δασύ χειλικόν. Πιέσεως.   Εννοεί  τὴν δασεὶα πίεσιν.  Την βλάπτουσα τον ἄνθρωπον πίεσιν.  Την μή φιλική εις  τον ἄνθρωπον πίεσιν και  πολλά ἄλλα.  Το δασύ έχει πολλά πρόσωπα.
       Φόρσα.  Φάος.   Την μή φίλα προσκειμένη εις  τον ἄνθρωπον πίεσιν.  Την μαύρη και δασεία  και μή δυναμένη κατανοηθήναι πίεσιν.  Το πάν ἐκ τοῦ ανθρώπου.  Πάν μέτρον άνθρωπος.
Χ:    στοιχείο μικρόφωνον,  δασύ  λαρυγγικόν.  Εννοεί   τον δασύ χῶρον.  χάος.   Τον μαῦρον και ἄγνωστον εις  τον ἄνθρωπον  χῶρον.
Ψ:   διπλό ψιλόν χειλικόν  φέρει την   δύναμιν τοῦ  Π   και   σ  ἐν  συλλήψει.   Το  Ψ  δεν είναι  στοιχείο.     Ἐν συλλήψει εννοεί ότι εκφωνώντας  το Ψ δεν ακούμε ούτε το Π ούτε το σ.  Δεν τίθεται θέμα πρώτου ἡ δευτέρου διότι το ένα  είναι άφωνων και το άλλο  είναι ημίφωνο και τα άφωνα προηγούνται των ημιφώνων  ἐν  συλλήψει.  Υπάρχει μία δύναμις.   Υπάρχει ἡ δύναμις  τοῦ  Ψ.   Αυτά πηρός  τον Ηρωδιανό, υιό τοῦ Απολλώνιου τοῦ γραμματικού.

Ω:   μακρόν μεγάφωνον.   Φέρει την   δύναμιν τοῦ  ο και   τον χρόνον τοῦ ο και  ἄλλον έναν χρόνο  ενός  πεφθειρομένου  στοιχείου το οποίο συνήθως  είναι ένα ἐκ  τῶν   α,ε,ο,σ,ν  χωρίς  να    αποκλεὶωμεν     το ενδεχόμενον  φθορᾶς  ἄλλου  στοιχείου.   Το Ω  δεν είναι  στοιχείο.

Τα  γράμματα διαιρέονται  ἐν     στοιχείοις  και  μορίοις  και  διπλοῖς  και  μακροῖς και πνεὺματσι.

Τα   στοιχεία είναι δέκα και  έξι,  ἤγουν   τα  Α,Β,Γ,Δ,Ε,Θ,Κ,Λ,Μ,Ν,Ο,Π,Ρ,Τ,Φ,Χ

Τα μόρια είναι  επτά·  τα  Α,Ε,Ο,Ι,Υ,U και  Σ.
Τα πνεύματα  είναι σ, (το H παλαιότερα)  και  ενδεχομένως  και  ἄλλα πολλά.

Τα  γράμματα   ἐπί  σης  διαιρέονται  ἐν  διπλοῖς  ἤγουν  συνύπαρξις  τοῦ  σ   μετάτινος  μικροφώνου  ἐν  συλλήψει.  Δύο δυνάμεες   ἐν  ἐνί χρόνωι.

Τα γνωστά  διπλά   είναι τρία ἤγουν  το ζ, ψ, ξ.  Ἐγώ πιστεύω ότι   επιβάλεται ἡ  καθιέρωση  και   τῶν   ἄλλων διπλῶν και  εις   τα   ὀνόματα   και  εις   τα   ρήματα.  ἡ κατάργηση  τῶν διπλῶν δεν μειώνει την γλότα.  Ἴσως    είναι   καλλίτερα με  το  πλήρες  τῆς  γραφῆς.

Τα  γράμματα   ἐπί  σης  διαιρέονται  ἐν  μακροῖς  ἤγουν   Α, Η, Ω.  Λέγονται μακρά  διότι  ενέχουν   μία   δύναμιν και  δύο χρόνους·    ενέχουν τον χρόνο τον δικό τους  ἤγουν  το μακρό Α ενέχει   τον χρόνο τοῦ βραχέος  Α,  το μακρό Η ενέχει   τον χρόνο τοῦ βραχέος  ε  και  το μακρόν Ω ενέχει   τον χρόνο τοῦ βραχέος  Ο,  και  ενέχουν   ἄλλον έναν χρόνο, αὐτον τοῦ   πεφθειρομένου γράμματος.  Συνήθως  αητό το γράμμα είναι ένα εκ  τῶν   Α, Ε, Ο, Ν, Σ  χωρίς  να    αποκλείομε  τα   υπόλοιπα γράμματα.

Τα  γράμματα   επίσης  διαιρούνται  ἐν   τα  τοῦ χώρου.  Κ, γ, χ.  Εδώ,  επιθυμώ  επισημαίνειν ότι ὁ χώρος  είτε  είναι ψιλός  (κ),   είτε  είναι μέσος  (γ),   είτε  είναι δασύς  (χ),   δεν έχει διαστάσεις.   Αἱ διαστάσεις  αἱ ὀποίαι φαίνεται να    είναι διαστάσεις  χώρου,  είναι αἱ διαστάσεις  τῶν σωμάτων  ευρισκομένων  ἐν  τῷ χώρω αὐτῷ.  Ὁ χώρος, όμως, δεν ενέχει πάντοτε σώματα·  ὁ χώρος  δύναται ενέχειν  και σώματα και πράγματα (άυλα) και ιδέες.

Τα  γράμματα   επίσης  διαιρούνται  ἐν   τα  τῆς   πιέσεως   π, β, φ.

Τα  γράμματα   επίσης  διαιρούνται  ἐν    τα  τῆς  μεταφοράς  τ, δ, θ.


Το α είναι και   στοιχείο και  μόριο.  Επιτάσσει  τα σώματα εις  τα  στοιχεία ὠς  μόριο και  ὠς   στοιχείο δεικνύει  το  άψυχο υλικόν σώμα και  την ακινησία.   Παρατηρούμε ότι το α είναι και   στοιχείο και  μακρόν και  μόριο.  Και διά  τούτον τον λόγο προτάσσεται  των   άλλων γραμμάτων  και  όχι  διότι  είναι όμοιο  τῷ  σχήματι   τῇ  κεφαλῇ  ἀγγελάδος.  Ουτε   επειδή  αποτελεί μέρος  κάποιας  ιερής  λέξεος .   Ὄλαι  αἱ  λέξεις , προϊόντος  ιερού νοός,  είναι ἱεραί.     Ἐγώ προτείνω να ἀφαιρέσωμεν την ιδιότητα τοῦ μακροῦ από το Α απεικονίζοντας  το μακρόν Α με έναν ἂλλο χαρακτήρα,   ένα διπλό Α ὣσπερ ἁπεικονίζωμεν το μακρόν ⟨Ο⟩ με το Ω.  Ἂν ἐγένετο αὐτο, θά γνωρίζαμεν ὂτι το Α τῆς  παραληγούσης  τοῦ ⟨ἀγαπᾶμεν⟩  περισπᾶται (περισπάεται) διότι ἒει   μακρόν ἐκ τοῦ ἀγαπάομεν.  Φθείρεται το Ο  και  ὁ χρόνος  τοῦ Ο  εισέρχεται   τῷ Α και ἐκτείνει αὐτο·  και το πάθος ὀνομάζεται συναλοιφή κατά κράσιν.  (ἐδῶ παρατηράομεν ότι ἡ νέα Ἐλληνική έχει διορθώσει το λανθασμένο ⟨ἀγαπῶμεν⟩  τῶν  ἀρχαίων).
                                                                                                                                                                      
Το ο είναι και   στοιχείο και  μόριο.   Επιτιςσει τα νοούμενα εις  τα  στοιχεία ὡς  μόριο και ὡς   στοιχείο δεικνύει τις  ιδέας, τα νοούμενα, τις σκέψεας, τις  τοῦ νοός  φαντασίας, τα  τοῦ νοός  γεννήματα.   Το ο  δεν είναι μακρόν.  Ως  μακρόν ἒχομεν το ω.

Το ε είναι και   στοιχείο και  μόριο.  Ὡς  μόριο  επιτάττει το αἴτιον τῆς  κινήσεως  (κίνησιν) εις  τα  στοιχεία και ὠς   στοιχείο δεικνύει το έμψυχο, ζωή, κίνησιν, σωμάτων τε και ἀσωμάτων.   Το ⟨ε⟩  δεν   είναι μακρόν.  Ως  μακρόν ἒχομεν το η.

Τα   Ι, το   Υ  και  U  δεν    είναι   στοιχεία.   Το ⟨Ι⟩, το Υ και το   U έουσι  δίχρονα και  μόρια     ἐπιτατικόν    και   στερητικό .    Το I είναι    ἐπιτατικόν   μόριον· επιτιςσει το πάνυ…, το μεγάλως…. Το U είναι  στερητικό μόριον· το Υ είναι ἐπιτατικόν ποιότητος.


Περί  στοιχείων

Πλάτων..… στοιχεῖον, το συνάγον και διαλύον τα σύνθετα.

Οἱ παλαιοί ἔλεγαν·
στοιχείο ἐστί και ἡ πρώτη  και αμερής  τοῦ ανθρώπου φωνή  ἢ φωνῆς  Ἐλληνίδος  φθόγγος  ἐλάχιστος.  Ἑκάστη μέν λέξις  και συλλαβή δύναται  μερισθῆναι, ἡ μέν λέξις  εις  συλλαβάς, ἡ δέ συλλαβή εις   στοιχεία, το δέ  στοιχείο αμερές  ἔστι.

Ἐγώ λέγω·
Τα  στοιχεία τῆς  γλοτος  είναι άυλλα και  ἡ μεταφορά τῆς  σημασίας  εις  τα υλικά  είναι συνεκδοχική  και δι’αὐτον τον λόγον μία λέξις  με τα ίδια  στοιχεία δύναται εννοεῖν πολλά πράγματα.

Ὄσο καλά και ἄν ἀκούονται αἱ λέξεες, ἄν τα  στοιχεία τα ὁποῖα συνάγουν αὐαις  τις  λέξεις  δεν  είναι τα κατάλληλα,  αὐταί αἱ λέξεις  θά ξεχασθοῦν,  θά ἀφαιθοῦν εις  την λήθη.

Παράδειγμα.
 Ἡ σύνθεση τῆς συλλαβής ΚΥΝ ἄν και υπάρχει σέ σύνθετες λέξεις, έχει ουσιαστικά απολεσθεί από το λεξιλόγιο τῶν Νεοελλήνων έχουσα την έννοια τοῦ κατοικίδιου.  Κύν, κυνός, κυνί, κύνα.  Ἡ σύνθεση δεν έχει πρόβλημα.  Το πρόβλημα το έχει ἡ απόδοση.  Το κατοικίδιο δεν είναι κύν-ας άλλα σκύλος· θα δούμε αργότερα διά τί.

Οἱ ξεχασμένες λέξεις  ξεχάσθηκαν διότι ήσαν κακοσυντεθημένες  ἢ ήσαν   εὐσυντεθημένες   αλλά    κακομεταχειρισμένες.  Οἱ παλαιοί γραμματικοί όφειλαν να προσέξουν την κακομεταχείρισιν και την κακοσυνθεσία και τρόπω αὐστηρῷ να τις  διορθώσουν.  Δεν το έκαμαν και τα πράγματα έφθασαν ὡς  ἐδῶ.  ασχολήθηκαν με πράγματα αστεία και τα σοβαρά πράγματα κακοποιήθηκαν.

Ηρωδιανός  και πατήρ Απολλώνιος  προσπαθούν να πείσουν ὁ ένας  τον άλλον ἂν το όμικρον   είναι μακρύτερο τοῦ έψιλον ἢ το έψιλον  είναι μακρύτερο τού όμικρον και τῷ  αὐτῷ χρόνωι  επιτρέπουν να έχομεν ανώμαλα ρήματα και πολλές  άλλες  ἀνωμαλίες  εις  την γλότα.  Αύται αἱ ἀνωμαλίαι έχουν καταστήσει την γλότα δύσκολη πρός  μάθηση και ἡ κατάσταση  τῆς  δύσκολης  γλοτός  κατέστησεν το σκέπτεσθαι τοῦ ανθρώπου δύσκολο  και διά μερικούς αδύνατον.

Τα   στοιχεία είναι δεκαέξι και είναι  τα: Α,Β,Γ,Δ,Ε,Θ,Κ,Λ,Μ,Ν,Ο,Π,Ρ,Τ,Φ,Χ
Τα   στοιχεία   επίσης  χωρίζονται σέ καθαρά και  μη καθαρά.
Τα μη καθαρά είναι  τα  μεγάλη  φωνή έχοντα (φωνήεντα ἤ  μεγάφωνα) και είναι   το α το ε  και  το ο.  Το α, το ε  και  το ο λέγονται και  μη καθαρά  διότι  αυτά είναι και    στοιχεία  και  μόρια.
Το  άλφα είναι και   στοιχείο και  μόριο  στερητικό και  μόριο    επιτατικό   και  μακρόν και  βραχύ.  Το  άλφα ενέχει όλες  τις  ιδιότητες   τῶν    υπολοίπων γραμμάτων  ενώ ουδέν ἐκ  τῶν    υπολοίπων γραμμάτων ενέχει ὄλες  τις  ιδιότητας   τις    όποιες  ενέχει   το α  και  διά  τον προαναφερθέν  λόγο  το  άλφα προτάσσεται  τῶν    υπολοίπων γραμμάτων.

Το α,   ὥς    μόριο,  στοιχειοδοτεῖ την σωματική ύπαρξη εις  τα  στοιχεία και ψιλοῦται ἤ δασύνεται.   Το α   ὥς     στοιχείο  επιτάσσει  ακινησία.  Το Α  επίσης   ὥς     επιτατικό και   στερητικό μόριο φέρεται να    επιτάσσει το πάνυ μεγάλο και  την  στέρηση·  ιδιοτήτων  αναιρεθέντων από το πάλαι ποτέ γνωστόν   Σ (στίγμα).  ἐδῶ το  α,  ὥς    μόριον, δεν υπάρχει λόγος  να   δασύνεται ἤ να ψιλοῦται.

Το ε   ὥς    μόριο,  στοιχειοδοτεῖ την ψυχική   ύπαρξη  εις  τα  στοιχεία,  το αίτιον τής  κινήσεως   τῶν   σωμάτων,   και  ψιλοῦται ἤ δασύνεται.    Το ε   ὥς     στοιχείο  επιτάσσει κίνηση.  Ἐδῶ  επιθυμώ να θέσω ένα ερώτημα:  Θα μπορούσαμε να έχουμε  ε  ψιλό και  ε  δασύ; Εγώ νομίζω πως ναι και με τον ίδιο τρόπο που έχουμε π ψιλό και π δασύ (φ). 

Το  ο   ὥς    μόριο,  στοιχειοδοτεῖ την νοητική   ύπαρξη, τα νοούμενα, εις  τα  στοιχεία,  και  ψιλοῦται ἤ δασύνεται. Το ο   ὥς     στοιχείο  επιτάσσει φαντασία· το προδέρκεσθαι.                                                                  

Τα καθαρά  στοιχεία  είναι  τα:   1).  Τα  μικράν φωνή έχοντα(κακόφωνα ἤ  μικρόφωνα),  ήγουν   τα  τῆς  πιέσεως    π β φ,   τα  τοῦ χώρου  κ γ χ, και τα τῆς  μεταφοράς  τ δ θ  και  2).  τα ημίφωνα  ήγουν   τα  αμετάβολα Λ Μ Ν Ρ.    Ονομάζονται αμετάβολα όχι μόνον διότι δεν μεταβάλλονται  ἐν  τοῖς  κλήσεσι τῶν ονομάτων  και τοῖς  μέλουσι τῶν ρημάτων  ἄλλά    διότι τα  στοιχεία τα οποία  απεικονίζουν  είναι  αμετάβολα  ἐν  τῇ φήσει.  Ὅλα αυτά είναι καθαρά  διότι  είναι   μόνον    στοιχεία και  οὐχί μόρια.

Επίσης,  έχουμε το επιτατικό μόριο Ι, το επιτατικό μόριο ποιότητας U, το  στερητικό μόριο Υ και  το Σ (στίγμα) το οποίον  είναι και   στερητικό και    επιτατικό μόριο.   Οἱ γραμματικοί το ἔχουν ταυτίσει καταχρηστικώς  με το δασύ  πνεύμα  σ   (σίγμα).  Πιστεύω ότι μετά την κατάργηση τοῦ  στίγμα από την αλφάβητο,  οἱ ιδιότητες αὐτοῦ μεταφέρθηκαν τῷ Α, μή δυνάμενο να    τις    αποδεχθεί το δασύ πνεύμα  σ   (σίγμα).

Επίσης, έχουμε το μόριο  U,  το (ου) το οποίο εξακολουθεί να υπάρχει σε ξένα αλφάβητα και οἱ πρόγονοί μας το ταύτισαν και το ενοποίησαν με το Y (ύψιλον).
Και τα  δύο είναι μόρια  επιτατικά.    Το ένα  επιτάσσει  στέρησίν. (στερητικό μόριον)  και το άλλο  επιτάσσει ποιότητα. (ποιοτικό μόριο)  και εξακολουθεί να υπάρχει εις την δίφθογγόν ΕU.  Εις  την δίφθογγο ΟΥ πιστεύω ότι έχει  επιβιώσει το  στερητικό  Y  και  επιμένω ἡ ου να προφέρεται  ἐν  διαστάσει και έχουμε ου =(ο ου). O Uρανός  και όχι ο ουρανός.  Και ἡ δίφθογγος ΟΥ να προφέρεται ὡς  οf ἤ οv(οβ).  Προσοχή, χρησιμοποιώ το μικρόν f  το οποίον πιστεύω ότι είναι το πάλαι ποτέ χαμένο F (δίγαμα).  επίσης χρησιμοποιώ το μικρόν (β)το οποίον πιστεύω τι είναι το πάλαι ποτέ χαμένο V.  Και τα δύο αυτά δεν έχουν καν μία σχέση με το άφωνο δασύ φ  ἤ με το άφωνο β. Το φ και το β είναι στοιχεία. Το F και το  V είναι  επιτατικά μόρια ποιότητας.  (ποιοτικά μόρια).   Έφυγαν το   F και το  V και γεννήθηκε το Y grec (το Υ ψιλόν) και ξεχάσαμε ὄτι το U επιτάσσει  στέρησίν και το Υ επιτάσσει ποιότητα· καλή ἄν ψιλούται και κακή ἄν δασύνεται.

Οἱ Άγγλοι έχουν διαφυλάξει την διαφορά στην γλότα τους. Το δασύ Φ το γράφουν δασύνοντας το Π (ph) philoσophy και όχι filoσofia όπως πιστεύουν οἱ Ισπανοί.

Επίσης προσέξτε ότι το Ν προ τοῦ Ἀγγλικοῦ (p) τρέπεται σέ Μ οἷον IN + POΣΣIBLE = IMPOΣΣIBLE.  Το Ν προ τοῦ Αγγλικού  (B)  τρέπεται σέ Μ οἷον AN + BULANΣE = AMBULANΣE.  Αλλά το N προ  τῶν  V  και  F παραμένει αμετάβλητον οἷον INVOIΣE, INFLUENΣE.
Εις την δίφθογγον ΑΥ πιστεύω ότι έχει  επιβιώσει το ποιοτικόν μόριον Υ  λόγω τῆς ίδιας προφοράς με την ΕΥ.
Επιμένω να διαφοροποιήσομε το  επιτατικό ποιότητας διά να κατανοήσομε,  μεταξύ τῶν ἄλλων,  τί είναι ὁ ουρανός και να μη ψάχνομε στα χαμένα τοῦ παρελθόντος  χρόνου.
Ευελπιστώ ότι κάποιος κάποτε θά προσπαθήσει να επαναφέρει τα χαμένα ποιοτικά μόρια  F  και V   και να τα διαφοροποιήση από το Υ.

επίσης    έχουμε και το  σ   το δασύ πνεύμα.  Το  σ   είναι πνεύμα δασύ και  επιφέρει το αόριστο  και  ότι  είναι μή φίλα προσκείμενο εις  τον άνθρωπο.  (Πάν μέτρον άνθρωπος.)

Το λ και το μ είναι φυσικά. Το ν και  το ρ είναι χρονικά.  Το λ εννοεί το φυσικόν φαινόμενο τῆς  διαστολής,  αυξήσεως, εξωτερικεύσεως, αλώσεως,  επεκτάσεως  και  τα όμοια.

Το μ εννοεί το φυσικόν φαινόμενο τῆς  συστολής, τοῦ μαζέματος, συσφίξεως, εσωτερικεύσεως  και  τα όμοια.   Το μ και  το λ είναι τρόπω τινά  αντίθετα.

Το ν εννοεί την δύναμιν χρονοτριβής,  χρονοπορεὶας, διαβίωσης·   το πορεύομαι  ἐν  χρόνω.  Το ρ εννοεί ένα χρονικόν διάστημα με αρχή και τέλος.   Την ροή τοῦ χρόνου.  Ἔαρ  εννοεί την κίνησιν (Ε) τῶν σωμάτων (Α)  διά ένα χρονικόν διάστημα


Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

ετυμολογία εβδομάδας.



Η λέξη εβδομάδα ετυμολογείται κατ’αυτόν τον τρόπο.
Σύγκειται εκ των λέξεων επτά και ομάδα και επειδή η λέξη ομάδα δασύνεται  τα  ψιλά σύμφωνα τς  επτ τρέπονται σε μεσαία και γίνονται "εβδ" και έχομεν εβδ  +  ομάδα = εβδομάδα.

  Και τι εννοεί η "εβδομάδα";  Είναι μία ομάδα των επτά.  Τίποτα άλλο.  Θα μπορούσε να είναι μια ομάδα των επτά μηνών ἤ μία ομάδα των επτά ετῶν ἤ μία ομάδα των επτά ωρών ἤ μία ομάδα των επτά αντικειμένων.  Εμείς την έχουμε συνηθίσει και γνωρίζουμε τι είναι αλλά θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την λέξη περιγράφοντας και το προαναφερθέντα. 

 Τώρα,  σκέπτομαι πως η σύνθεση "εβδομάδα" για περιγραφή τοῦ  επταημέρου χρόνου δεν είναι ό, τι το καλλίτερο υπάρχει.  Η λέξη "επταήμερη" είναι καλλίτερη.   Ἄν αφαιρέσουμε το α, έχουμε εβδήμαρ ἤ εβδήμερη  ἤ εβδημέρα ἤ εβδήμερον.  Όλα αυτά εννοούν επτά ημέρες.  Επειδή η ημέρα δασύνεται, βλέπετε πως το ψιλό π τρέπεται σε μεσαίο β και το ψιλό τ  τρέπεται σε μεσαίο δ.  Εβδημέρα ἤ εβδήμερον είναι καλλίτερο.